دو راهی خانه و مدرسه
سؤال بزرگ والدین: رفتن به مدرسه در کرونا ؟!
والدین باید تصمیم مهمی بگیرند؛ اینکه فرزند خود را به مدرسه بفرستند یا نه؟ یک دانشمند در این باره توضیح می‌دهد: در تمام طول تابستان، همراه با ارائه انواع اطلاعات درباره تأثیر ویروس کرونا بر کودکان، من سرگرم ایجاد تعادلی در نقشه چندوچون این اطلاعات در ذهن خود بودم. هر مطالعه‌ای که انجام شد یا با هر کارشناسی که صحبت کردم، دلایل مثبت یا منفی برای فرستادن بچه‌ها به مدرسه، بخشی از این نقشه را تکمیل کرد. در مرکز نقشه‌ای که در ذهن من ترسیم می‌شد، مطالعه انجام شده در شیکاگو بود که ادعا می‌کرد بچه‌ها می‌توانند مقادیر زیادی از ویروس در بینی و گلوی خود داشته باشند؛ حتی احتمالاً بیشتر از بزرگسالان. در مطالعه انجام شده در کره جنوبی هم می‌گویند که کودکان می‌توانند باعث شیوع ویروس به دیگران شوند. از طرف دیگر، گزارش‌ها از اروپا حاکی از آن است که می‌توان مدارس را باز کرد، اما سؤال این است که آیا می‌توان اقدامات پیشگیرانه و احتیاطی کشورهای مختلف یا سطح پایین آلودگی در برخی و آلودگی شدیدتر در برخی دیگر را برهم منطبق کرد؟ اما وقتی به‌عنوان یک متخصص مورد این پرسش قرار می‌گیرم که چه برنامه‌ای برای آینده دارم، تلاش می‌کنم از دید یک کارشناس جواب بدهم: ما درباره ویروس کرونا و ارتباط آن با بچه‌ها چه می‌دانیم و والدین باید چه کنند؟
مطالعات چه می‌گویند؟
مگان رانی، متخصص بهداشت بزرگسالان عقیده دارد، از عمر شیوع ویروس کرونا مدتی کوتاه می‌گذرد؛ بنابراین نمی‌توان به این پرسش‌ها پاسخی قطعی داد. هر روز مطالعات متعددی دربارۀ این ویروس در همه جای جهان در حال انجام است، اما همه آنها محتوای خوبی ندارند و نمی‌توانند به اصطلاح گندم را از کاه تمییز دهند. با وجود نظرات متفاوت، او و سایر کارشناسان در یک موضوع متفق‌القول هستند؛ اینکه مدارس تنها باید در مناطقی باز شوند که میزان چرخش ویروس در آنها پایین است؛ یعنی کمتر از ۵ درصد مردمی که آزمایش می‌شوند، آزمایش مثبت داشته باشند. عامل شماره یک، میزان انتقال ویروس در محل زندگی هر فرد است. اگر شما در مناطق داغ انتقال بیماری زندگی می‌کنید، احتمال اینکه کسی که به مدرسه می‌آید، به دلیلی آلوده شود، زیاد است.
در روزهای اول کرونا، همه‌گیری گزارش‌ها دربارۀ ابتلای کودکان آن‌قدر کم بود و نمی‌شد فهمید کودکان اصولاً مبتلا می‌شوند یا نه.
محققان در آن زمان حدس می‌زدند حتی اگر کودکی به بیماری مبتلا شود، اغلب علائم بیماری را نشان نخواهد داد. مطالعات بعدی نشان دادند گمانه‌زنی‌ها درست است و به گفتۀ کارشناسان، شواهد روشنی وجود دارند که کودکان هم می‌توانند به ویروس مبتلا شوند. با گسترش همه‌گیری و جمع‌آوری اطلاعات بیشتر، معلوم شد بچه‌های کوچک‌تر در مقایسه با بزرگسالان احتمالاً کمتر به ویروس آلوده می‌شوند هرچند در سویه دلتا تعدادی از کودکان نیز به این بیماری مبتلا شدند و متاسفانه فوت هم در این گروه سنی وجود داشت؛ درصورتی‌که بچه‌های بزرگ‌تر در خطر مساوی با بزرگسالان در ابتلا به بیماری قرار دارند، اما بازهم نمی‌توان مطمئن بود. در اغلب کشورهای با میزان بالای ابتلا، محدودیت‌ها و بستن مدارس، بچه‌ها را در خانه‌ها حبس کرد و از منابع آلودگی دور نگه داشت و وقتی بیشتر این کشورها فعالیت‌ها را از سر گرفتند، باز هم بیماری با استفاده از ماسک و فاصله اجتماعی مهار شد. کارشناسان عقیده دارند، کودکانی که وارد اجتماع نمی‌شوند در خطر کمتر ابتلا قرار دارند، اما این تفاوت آن‌قدر معنی‌دار نیست که بر اساس آن بتوان تصمیم گرفت که مدارس باید باز شوند یا نه. در آمریکا کودکان زیر ۱۹ سال هنوز حدود ۹ درصد از موارد آلودگی با کرونا را تشکیل می‌دهند، اما تعداد بچه‌های مبتلا در تابستان 1399 ناگهان بالا رفت و به نیم میلیون مورد رسید. سرعت شیوع ویروس بین بچه‌ها بیشتر از سرعت آن در اواسط زمستان سال قبل بود. این آمار تنها دربارۀ کودکانی بود که آزمایش روی آنها انجام گرفت. کارشناسان نگران هستند که بسیاری موارد بدون علامت یا با علائم ملایم را از قلم انداخته باشند.
کودکان به کووید-۱۹ مبتلا می‌شوند، اما…
با وجود افزایش تعداد مبتلایان بین کودکان، احتمالی که والدین از آن وحشت دارند، یعنی بیماری سخت یا حتی فوت کودکان در اثر آلودگی به ویروس، هنوز بسیار کم رنگ است. کودکان و بزرگسالان تا ۲۰ سال کمتر از3/0 درصد فوتی‌ها را شامل می‌شوند. این شاید از جمله نکات امیدوارکننده این بیماری باشد. گزارش‌ها حاکی از آن است که مرگ، تنها نتیجۀ تلخ این بیماری نیست. بسیاری از بزرگ‌سالانی هم که از مرگ جان سالم به در برده‌اند، برای هفته‌ها یا ماه‌ها گرفتار علائم ناتوان‌کنندة بیماری هستند. پزشکان هنوز نمی‌دانند چند درصد از کودکانی که به ویروس آلوده شده‌اند، در بلندمدت نتایج نگران‌کننده بیماران بزرگ‌سال را از خود نشان خواهند داد؟
والدین باید چه کنند؟
والدین در همه جای جهان می‌دانند که پاسخ به این سؤال آسان نیست. بخش بزرگی از این ماجرا بستگی به شرایط خاص محدودیت‌های مدرسه، جمعی که از نزدیک با آنها در تماس هستید، خانواده و فرزند شما مربوط می‌شود. کارشناسان با اعتراف به اینکه پاسخ بسیاری از این سؤال‌ها را هنوز نمی‌دانند، عقیده دارند این تصمیمی واقعاً پیچیده است و باید هر کاری از دستمان برمی‌آید بکنیم تا والدين بتوانند تصمیم درست بگیرند. بعضی کارها هستند که هر کسی از خانه بیرون می‌رود، باید رعایت کند؛ مثل زدن ماسک یا رعایت فاصله اجتماعی. بعد از واکسیناسیون حداقل 70 درصد از افراد جامعه و همچنین واکسیناسیون معلمان و تمام افرادی که با دانش آموزان در ارتباط هستند مانند رانندگان سرویس مدرسه و …؛ از طرفی تصمیم دربارۀ بازگشایی مدارس موکول به داشتن تهویه مناسب، حتى در حد پنجره‌ای باز، محفظه‌های کوچک برای جلوگیری از سرایت ویروس از ناقلان بی‌علامت به سایر افراد و انجام آزمایش‌های مکرر برای قطع زنجیره انتقال است. معلمان و مراقبان مدارس نیز نیازمند وسایل حفاظت فردی هستند. رمز تفاوت وسایل، حفاظت فردی است و مدارس باید این وسایل را برای معلمان خود تهیه کنند. متخصصان عقیده دارند، تا زمانی که این اقدامات احتیاطی و پیش گیرانه درست انجام می‌شوند، بچه‌ها باید به مدرسه بروند و بهتر از این است که بیرون مدرسه باشند. معلمان هم باید در محیط‌های آموزشی، ایمنی شغلی داشته باشند. درهرصورت، مهم‌ترین نکته در تصمیم‌گیری برای مدرسه فرستادن بچه‌ها، سرایت در اجتماع است. تا زمانی که جامعه آلوده به ویروس است، ما نمی‌توانیم یک مدرسه را از ویروس پاک نگه داریم.
