دل نوشته های شما
یاس کبود
ام ابیهایش می خواند!
یعنی مادر پدرش…
آری!
او برای پدرش، حضرت محمد (ص)
مادری ها کرده بود.
و
در تمامی آن سال های پر مشقت
بعد از وفات مادرش (خدیجه)
درآن سال ها و روزهای تنهایی و بی کسی
و تهدید های بی امان دشمن،
مجروح شدن ها و و و و…
او درست عین مادری مهربان، تسکین قلب متالم بابا
و
تیمار زخمهای بی شمارش بود…!
مادری با تمام خصیصه های لطیف مادری!
فاطمه، همان بانوی بی مثال دو جهان
را می گویم….
السلام علیک یا ام ابیها
