خانه داری

خانه، محیط کوچکی بیش نیست، اما نعمت بسیار گران بهایی است. وقتی مرد از کارهای روزانه و سروصداهای خارج خسته شد، به خانه پناه می آورد، وقتی از کشمکش ها، تزاحمات و ناملایمات زندگی به تنگ آمد، برای استراحت به خانه می آید، حتی وقتی از گردش و تفریح هم خسته شد، بدان جا پناه می آورد. آری، خانه، بهترین آسایشگاهی است که انسان می تواند بدون هیچ قید و بندی در آن جا استراحت کند، جای انس و مودت، صفا و صمیمیت، آرامش و استراحت است، پرورشگاه مردان و زنان با فضیلت است. مرکز شخصیت سازی و کلاسِ تعلیم و تربیت کودکان است؛ اجتماع کوچکی است که اجتماعِ بزرگِ انسان ها را به وجود می آورد. ترقی و تنزّل و صلاح و فساد اجتماع، مربوط به همین اجتماع کوچک است.

اجتماع کوچک خانوادگی، با این که جزء اجتماع بزرگ محسوب می شود، در عین حال، از یک نوع استقلال داخلی برخوردار است. از این رو، اصلاح اجتماع را باید از اصلاح خانواده ها آغاز کرد.

اداره این پایگاه حساس زندگی و کلاس تعلیم و تربیت اجتماعی به عهده بانوان است؛ یعنی ترقی، تنزل، اصلاح و افساد اجتماع در اختیار بانوان و به اراده آن هاست. بنابراین، خانه داری، شغل بسیار آبرومند و پر افتخاری است.

کسانی که محیط خانه را کوچک می شمارند و از شغل شریف خانه داری عار دارند، به حقیقت معنای خانه داری و ارزش آن پی نبرده اند.

یک خانم خانه دار باید افتخار کند که در یک چنین پست حساسی قرار گرفته، برای پیشرفت و ترقی ملت، فداکاری می کند .

خانم های تحصیل کرده نیز در این میان مسئولیت بیشتری دارند، باید برای دیگران سرمشق زندگی باشند و عملا به آن ها درس خانه داری و شوهرداری بیاموزند، باید عملا اثبات کنند که با سواد بودن نه تنها به خانه داری و شوهرداری لطمه نمی زند، بلکه راه و رسم زندگی را به آنها یاد می دهد.

یک خانم تحصیل کرده باید زندگی را به بهترین شکل اداره کند و به شغل شریف خانه داری افتخار نماید و بدین وسیله لیاقت و برتری خانم های تحصیل کرده را به اثبات برساند، نه آن که به بهانه باسواد بودن دست به سیاه و سفید نگذارد و با این کار بانوان باسواد را بدنام کند. درس خواندن برای بی کار گشتن و زیر بار مسئولیت نرفتن نیست، بلکه برای کدبانو شدن و درس زندگی آموختن است.