دل نوشته های من غریب

می گویند دنیا هر طور باشد می گذرد!
اما آنچه که گذشته و عبور می کند.
دنیا نیست.
عمر ما و عزیزان ماست.
و ما…
گاهی از بس حواسمان میرود پی ویترین پر زرق وبرق و دل فریب ابن روزگار نامانا وغریب…
پاک فراموش می کنیم عزیزان و آدم های اطرافمان را …
فراموش می کنیم که چه جواهراتی در کنار خود داریم.
اما از برکت وجود ارزشمند شان غافل مانده ایم.
پدر و مادر
پدر بزرگ و مادر بزرگ هایمان را می گویم.
چرا که باید آنها را تاج سر قرار داده و بوسه ای از سرمهربانی و عطوفت نثارشان کنیم.
به خودمان بیاییم!
و
تا دیر نشده آنها را دریابیم و هراز گاهی بی خیال تمام مشغله ها ودل شلوغی ها از ماندن در کنارشان لذت ببریم.
و از همین امروز
تا هستند قدر دان زحمتشان باشیم و از آنها دلجویی کرده و خرج کنیم برایشان محبت مان را تا می توانیم.
فردا…
وقتی که دیر شد
دیگر…حتی اگر تمام افسوس های
دنیا را هم بخوریم…. بی فایده خواهد بود.

از خانم مینو سلیمی
کد اشتراک:81214