شعر شهادت
باران رحمت-
علی فردوسی –
-دل آفریده است که زیر و زبر کنی
-ماه آفریده است که شق القمر کنی
-باران رحمتی و قرار است نم نمک
-بر سنگهای تعصب اثر کنی
-این سنگها که بر سر اسلام می زنند
-آقا مباد جان خودت را سپر کنی
-خاکستر است باز، به امید توبه اش
-تا کی زکوی مرد یهودی گذر کنی؟
-در حجة الوداع چه رازی است در دلت؟
-باید تمام قافله را با خبر کنی
-یا شافع النفوس! تو را جان فاطمه
-در گیر و دار حشر به ما هم نظر کنی
-جبريل من! به گرد براقش نمیرسی
-گیرم در این مکاشفه خیلی هنر کنی؟
بهشت با بهانه
قاسم صرافان
مریض آمده اما شفا نمی خواهد
قسم به جان شما جز شما نمی خواهد
برای پیش تو بودن، بهانه ای کافی است
بهشت لطف کریمان، بها نمی خواهد
دلیل ناله ما، یک نگاه محبوب است
وگرنه درد دل ما، دوا نمی خواهد
فقیر آمدم و دلشکسته پرسیدم
مگر که شاه خراسان، گدا نمی خواهد؟
دلم به عشق تو تا آسمان هشتم رفت
نماز در حرمت، اهدنا» نمی خواهد
همین قدر که غباری بر آستان باشد
رواست حاجت عاشق، دعا نمی خواهد
ببین به گوشه صحنت پناه آوردم
مگر کبوتر آواره، جا نمی خواهد؟
تو اشنای خدایی، کدام رهگذری
در این جهان غریب، آشنا نمی خواهد؟
نگفته است، حیا کرده شاعرت آقا
نگفته است، نه این که عبا نمی خواهد
محسن حنیفی
حق از زلال چشم تو ساغر درست کرد
ازخاک پای تو دُر و گوهر درست کرد
ته مانده‌ی پیاله‌ی آب تو را گرفت
تا سلسبیل و چشمه کوثر درست کرد
از گرد و خاک رزم تو کولاک آفرید
از شیوه‌ی نبرد تو محشر درست کرد
باید برای وقت سکوتت ذبیح داد
باید هزارتا علی اکبر درست کرد
دل روی دل برای تو باید ضریح ساخت
باید حرم برای تو دلبر درست کرد
باید بجای شمع مزار تو آب شد
باید شبیه مضجع پاکت خراب شد
عاشق شدن به گوشه نگاهت عجب نداشت
هرکس که دید روی تو را روز و شب نداشت
ای قبله مدینه و درمان درد‌ها
جز خانه تو، شهر مدینه مطب نداشت
با روی باز بر همگان لطف میکنی
حتی به سائلی که رسید و ادب نداشت
سهمش قبول توبه نشد هر که در قنوت
یا محسن و بحق حسن روی لب نداشت
بین صحابه تو کسی خوش مثل نشد
حیف! از زمانه‌ی تو که آقا! وَهَب نداشت
اینجا نواده‌های تو صاحب حرم شدند
یعنی ارادت عجمی را عرب نداشت؟
در شهر ری مزار تو را یاد میکنم
با یاحسن وجود خود آباد میکنم
