مرهم رنج

خانم از وقتی که نشسته بود روبه رویم، فقط بدگویی خودش را می کرد: «من خیلی آدم حواس پرتی هستم، همیشه همه چیز رو فراموش میکنم، اصلا عرضه هیچ کاری رو ندارم، فکر می کنم خیلی دست و پا چلفتی هستم، من حتی مادر خوبی هم نیستم، فکر می کنم شوهرم واقعا ضرر کرده که با من ازدواج کرده، اصلا دوست ندارم سمت هیچ کاری برم؛ چون می دونم خراب می کنم»

 تا اینجای کار که همه چیز مشخص بود. خانمی با خودسرزنشگری بالا واعتماد به نفس پایین، با من سخن می گفت؛ اما مسئله از آنجایی پیچیده تر شد که پرسیدم: «به نظر خودت مشکلت از کی شدیدتر شد؟» و خانم پاسخ داد: «از وقتی ازدواج کردم؛ چون همسرم از ویژگی های من خیلی اذیت میشه! مدام بهم میگه زن های دیگه خونه هاشون از تمیزی برق میزنه، اما تو اصلا نمی تونی خونه رو خوب تمیز کنی، نمی تونی یه غذای واقعا خوشمزه درست کنی، یه لباس درست و حسابی نمیتونی بدوزی و…». خانم همین طور می گفت و می گفت و من با خودم فکر می کردم عجب مکمل هایی! یک زن خودسرزنشگر و یک مرد کمالگرا، سخت گیر و سرزنش کننده! زنی که با یک روح زخمی وارد زندگی با همسرش شده و همسرش به جای ترمیم این زخم ها، نمک بیشتری برآنها پاشیده. البته که مرد هم بایک روح زخمی وارد این رابطه شده؛ مردی که احتمالا والدینی سختگیر و سرزنش کننده داشته و بدون اینکه خودش بفهمد، با الگوی غلطی که از خانواده اش فرا گرفته، زخم بیشتری به روان همسرش زده است. یاد جمله زیبای یکی از روان شناسان مشهور افتادم که می گفت: «اغلب آدم هایی که ما را رنج می دهند، رنج کشیده هایی هستند که نتوانسته اند از زخم های خودشان عبور کنند». شاید اگر مرد، درون زخمی همسرش را می دید، جور دیگری رفتار می کرد یا شاید اگر زن می دید که در درون همسرش، پسربچه آسیب دیده ای است که همیشه مورد سخت گیری و سرزنش واقع شده، کمتر تحت تاثیرحرف های او قرار می گرفت. راست گفته اند که در درون هر انسانی، میدان جنگی است که ما نمی بینیم. کسی که به هرشکل مایه رنج و غم ما شده، شاید فقط یک انسان زخم خورده و خسته از جنگ های درونی خود است. همه ما در نهایت، درون خود کودکی داریم که تشنه محبت، ترحم، درک، نوازش و حمایت افراد نزدیک در زندگی است؛ حتی اگر ظاهرمان چنین چیزی را نشان ندهد. با هم مهربان باشیم، به هم سخت نگیریم و کمتر یکدیگر را محکوم کنیم؛ وقتی از درون هم خبر نداریم!