عید قربان عید بندگی مبارک باد

فلسفۀ قربانی‌کردن حاجیان در روز عید قربان

دهم ذی‌ الحجه روز مبارک و مهمی است که همواره باید آن را ستود. عید قربان، عید بندگی است؛ عید سربلندی و فروتنی در برابر معبود. عیدی است که انسان با معبودش عهدی می‌بندد و هوا و نفسش را قربانی می‌کند. زمانی است که باید گذشت تا به معبود دل‌ها رسید. در این عید بزرگ، قدردانی بزرگ الهی نهفته است. عید قربان، عید ایثار است؛ وقت از خودگذشتگی از تعلقات دنیا و پیوستن به دنیای حقیقی. زیباترین جلوۀ بندگی در برابر خدا در این روز بزرگ و فرخنده به نمایش گذاشته می‌شود. عید قربان، عید کرامت‌ها و شرافت‌های انسانی است. عید قد کشیدن انسان‌ها در برابر معبودشان و سیلی محکمی برای ابلیس است. ابلیس باید سیلی بخورد تا بداند که قربانی کردن، کار عاشقان و دوست‌داران حق است. این روز، روز شکوفتن و رویش است. روز خود ساختن و رهایی از اسارت دنیا است.

ندایی می‌آید که ای ابراهیم، به اذن خدا اسماعیل‌ات را قربانی کن. کار سخت و دشواری است؛ قربانی کردن فرزند. ابلیس بارها مانع می‌شود؛ تا ولی خدا این کار را انجام ندهد؛ اما ابراهیم، معبودش را به خوبی می‌شناخت. ابراهیم و اسماعیل آرام قدم برمی‌دارند و در شوق رسیدن به معبود لحظه‌شماری می‌کنند. عشق همچون پروانه‌ای دور سرشان می‌چرخد. اسماعیل راضی است به رضای معبودش و به هرآن‌چه که خدا فرمان داده است. ابلیس، پرده‌های سیاهی را جلوی چشمان ابراهیم می‌اندازد؛ اما ابراهیم پرده‌های سیاهی را کنار می‌زند. استوار قدم برمی‌دارد تا به او برسد. نورهای الهی ابراهیم و اسماعیل را در آغوش می‌کشند. ابراهیم می‌رود تا رسم و روش بندگی را بیاموزد. ابراهیم می‌رود تا به سرچشمۀ نور نزدیک شود. سبک‌بال است و شوق پرواز در ذهن دارد. ابراهیم، اسماعیل‌اش را برای قربانی کردن آماده می‌کند؛ آن‌گاه به اذن خدا، گوسفندی به سوی او می‌آید. ابراهیم سر به سجود می‌گذارد و شکرگزار معبودش می‌شود. او از امتحان سختی عبور می‌کند؛ تا به وصال عشق برسد. ابراهیم، اخلاص خویش را در برابر پروردگارش ثابت می‌کند.

حج، میعادگاه دوست‌داران و عاشقانی است؛ که به خاطر وصال عشق، از خود، هوای نفس و دنیا عبور می‌کنند. به اذن خدا، هرساله حاجیان زیادی در این عید بزرگ بندگی، گوسفندان را به خاطر خدا قربانی می‌کنند. در این روز فرخنده و بزرگ، حاجیان اسماعیل‌های درون خود را به خاطر عشق به معبود والا قربانی می‌کنند. قربانی می‌کنند تا از هرچیزی که مانع رسیدن به معبود است، رهایی پیدا کنند. در حج، حاجیان دل‌هایشان به یکدیگر نزدیک است؛ همه فقط دوست دارند به یک هدف والا برسند. قربانی می‌کنند تا بتوانند رسم بندگی را بیاموزند.

باید بتوانیم قربانی کنیم؛ غرور و تکبرهایمان را تا برای همیشه از ابلیس و وسوسه‌هایش در امان باشیم. تا بتوانیم به عرش الهی عروج پیدا کنیم و رشد کنیم. این عید بهانه‌ای است برای بندگی کردن بهترین معبود. معبودی که تمام هستی از آن اوست و بس. معبودی که ما را آفرید؛ تا به فلسفۀ آفرینش پی ببریم. ما را آفرید تا به هستۀ وجودی خودش دست پیدا کنیم.

خداوندا! بارالها! ما نیز مثل ابراهیم تو هستیم؛ دوست داریم همواره و همیشه اسماعیل‌های درون‌مان را قربانی کنیم تا به تو نزدیک‌تر شویم. تا به سوی تو پرواز کنیم و اوج بگیریم.