عشق خواهر و برادری

داستان عشق خواهر و برادری، داستان عجیبی است. برادر عشق خواهر است و خواهر، عزیزدل برادر.

اسلام دین رأفت و مهربانی است. دین احترام و شرافت، و در یک کلام، دین خانواده. مهرورزی در اسلام چنان برجسته است که عشق و دینداری را در عرض هم تعریف می کند. عشق و محبت، اکسیر حیات هستند و بهانه بودن؛ و اگر عشق نبود، هیچ نبود. عرفا معتقدند اصل همه محبت ها حضرت حق است و از اوست که محبت در همه هستی جاری می شود. پس هرکس عاشقتر است به مبدأ اصلی عشق و خدا نزدیک تر است؛ چراکه خدا معرفت هرکسی را بر اساس عشق او می سنجد؛ عشقی که یک سویش به ذات اقدس الهی برمی گردد؛ از اوست و به او بازمی گردد. زیبایی عشق در حذف نیت است؛ انسان می تواند غیر از خود دیگران را نیز ببیند و حتی بر خویش ترجیح دهد. کسی که مقام عشق را درک نکند به مقام ایثار و از خودگذشتگی نخواهد رسید. روح تمامی عبادات به گذر از خویش، بازمی گردد. فلسفه احکام و تعالیم الهی آن است که انسان فارغ از خودپسندی، به این حقیقت دست یابد که حقیقت هستی خداست و انسان تنها یکی از مخلوقاتش. چون ابلیس که خودپسندی و غرورش عامل سقوط وی شد و با شش هزار سال عبادت خدا، به مقام عشق نرسید.

تصویر عشق

هیچ دینی به اندازه اسلام، عشق را چنین زیبا به تصویر کشیده و عالم را به عشقی بر مدار حقیقت هستی و رب العالمین توصیه نکرده است. چه زیباست عشق مادر به فرزند، پدر به خانواده، فرزند به پدر و مادر، و نیز خواهر به برادر و برادر به خواهر. زیبایی عشق در خاندان محمد و آل محمد بر مدار الله می چرخد که نبوت و امامت آن نیز بر نظام احسن الهی تعریف شده؛ چرا که مستقیم ترین و کوتاه ترین راه به حضرت حق است. زیباترین نمود عاشقی را می توان در اهل خانه پیامبر صای الله عليه و آله دید؛ پیامبری که به خاطر خدا عاشق عالمیان است و برای کمک و رهایی شان از هیچ کوششی فروگذار نکرده است. عشق پیامبری که مظهر صداقت و محبت است به حضرت خدیجه سلام الله عليها، و به فاطمه سلام الله عليها و على علیه السلام که شکوه مهربانی است. عشق على علیه السلام و فاطمه سلام الله علیها سال ها در خانواده محوری غوغا می کند. عشق زینب سلام الله عليها به برادران، نهایت زیبایی و محبت است. این رشته محبت ها ادامه دارد تا برسد به امام رضا علیه السلام و حضرت معصومه سلام الله علیها، محبتی که بر مدار ولایت می چرخد. ولایت پذیری نهایت عاشقی است، عشقی که ادامه ولایت پیامبر و خداوند است و بوی بهشت می دهد.

دهه عشق

شاید گزاف نباشد اگر دهه کرامت را دهه عشق و ولایت نامگذاری کنیم. دهه ای که با ولادت حضرت فاطمه معصومه سلام الله عليها آغاز می شود و با میلاد سلطان عشق، حضرت ثامن الحجج امام رضا علیه السلام خاتمه می یابد. دهه ای سرشار از عشق، عشق خواهری که نماد امت اسلامی است، به برادر، به ولی امر و امام خویش؛ و نیز عشق برادر بشريت که مظهر محبت الله است برای هدایت و سعادت مندی دنیا و آخرت. نمونه این عشق در حمایت فاطمه سلام الله علیها از همسرش و زينب سلام الله علیها از برادرش جلوه کرد؛ نه تنها به عنوان همسر و خواهر، بلکه به عنوان ولی امر مسلمین و امام و حجت خدا بر زمین، چه چیزی زیباتر است از عشق به خداوند و احیا دستورات حضرت حق. «هل جزاء الِإحسان إلا الِإحسان» (الرحمن /۶۰) پس چیست جواب خوبی، جز خوبی؛ و جواب عشق، جز عشق؛ که عشق برتر از بهشت برین است و چیزی نیست جز همنشینی در دیدار یار. تلاش علما و عارفان رسیدن به بهشت نیست، بلکه لقا یار، نهایت عاشقی است.

دهه کرامت، کرامت را می آموزد تا کریمانه ببخشی. وقتی دست ما را می گیرند و مشمول توفیق زیارت می کنند؛ یعنی هنوز دست رد به سینه عاشقان گنهکار نزده اند و آنان بهترین واسطه ها هستند برای شفاعت و غفران الهی. در حقیقت با پادرمیانی این خاندان است که خدا هنوز ما را غرق در قهر خویش نکرده و به عذابی، نام و نشان مان را از زمین پاک نکرده است؛ همان گونه که با دیگر مردمان نابکار کرد. دهه کرامت، فرصت سازی خوبی برای بیان ذکر زیبایی های سیره خاندان موسی بن جعفر علیه السلام و فرزندانش است. 

اگر بخشی از کرم و کرامات رضوی تبیین شود، روشن می شود حیات معنوی و بقای ایران به عنوان مأمن پیروان مکتب اهل بیت علیهم السلام به برکت وجود مرقد آن امام معصوم است؛ و کرامات بسیار خواهرش که هنوز پنهان و ناگفته مانده است. خواهری جلیل القدر که دارای چنان جایگاه و کرامتی است که هیچ کسی از بارگاه او و برادر عظیم الشأن وی، دست خالی بیرون نرفته است.