نقش طلاب جهادی در پیش برد اهداف انقلاب
برای ایران که باشد، همه پای کار هستند. فرقی نمی کند که دانشجو باشد یا طلبه، تازه کار باشد و یا پیشکسوت میدان؛ با هر لباس و از هر قوم و تباری؛ حتی اگر عمامه به سر داشته باشد و رخت پیامبر بر تن. حرف از خدمت و کمک که میان باشد؛ طلبه و روحانی را نه روی منبر، بلکه در دور ترین نقاط کشور، در حال خدمت به مردم می‌بینی. خدمتی بدون منت، با عنوان «اردوی جهادی» برای تحقق آرمان های انقلاب.
اولین قدم در اولین فصل سال
اسم از طلبه و روحانی که می‌آید، ذهن ناخود آگاه به سمت قم، شهر کریمۀ اهل بیت (علیهم السلام) می‌رود. هر چند مجالس دروس دینی در قم، از روزگاران قدیم دایر بوده؛ اما بعد از وفات میرزای قمی، از رونق می‌افتد. در اولین فصل سال 1302 شمسی، آیت الله شیخ عبدالکریم حائری، که در کربلا و سامرا پای درس یا تدریس بودند، برای زیارت به قم آمدند. آمدن ایشان مصادف شده بود با مبعث حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) و عید نوروز؛ و شهر قم آذین بندی شده و غرق در نور و سرور بود.
بزرگان و مردم قم، که آوازۀ شهرت آیت الله حائری به گوش شان رسیده بود؛ از او دعوت کردند تا در قم بماند. ایشان هم با مراجعه به قرآن و مشورت با خدا، قبول کردند و اولین قدم را برای بنای حوزۀ علمیه قم برداشتند. ایشان در همان سال‌های نخست، با همۀ مشاغل علمی و مرجعیت فتوی، هیچ‌گاه از رسیدگی به حال اقشار بی بضاعت، دریغ نکردند. برای نشان‌دادن مصادیق کمال نهایی و عملی نشان‌دادن آخرین مرتبۀ کمال که «ایجاد راحت للغیر» است، خود پیگیر کمک به سیل زدگان آن دوران و یا مستضعفین شدند. حتی بعد از فوت ایشان که زعامت حوزۀ علمیه را آیت الله بروجردی به عهده گرفتند، این امر مهم در درون و برون حوزه علمیه ساری و جاری بود.
بذر جهاد
سخن از اردوی جهادی و خدمت به مردم رنج‌دیده و محروم، سخن از جنس مهربانی و برادری است؛ لطف و محبت به هم نوع، بدون دیده شدن و در سخت ترین شرایط. زمانی که حرف از خدمت کردن روحانیون به میان می‌آید؛ شاید در نگاه اول فقط روی منبر رفتن و تبلیغ آن ها به ذهن برسد. همان طور که برخی افراد، فعالیت طلبه و روحانی را خلاصه در درس خواندن، مباحثه و تبلیغ دروس دینی می‌دانند؛ اما بیانات رهبری تکلیف را روشن میکند: «مخاطب اول هر عرصۀ جهادی و دعوت به خیر، روحانیت است.» (سخنان مقام معظم رهبری، در میان جمعی از طلاب و روحانیون23/10/98)
رویش در زمین انقلاب
کمی که به قبل‌تر نگاه کنیم، انگار «جهاد» بذری بود که بنیان‌گذار انقلاب اسلامی، حضرت امام‌خمینی(ره)، در همان روزهای نخست پیروزی انقلاب کاشتند. بذری که باید در بستر انقلاب رشد می‌کرد تا به تحقق آرمان های انقلاب کمک کند. حاصل همان بذر شد وزرات جهاد سازندگی که اردوهای جهادی ریشه های این درخت تنومند هستند. جهادی باید پیش رفت تا محرومیت در جای جای ایران از بین برود. حالا این جهادی پیش رفتن می‌تواند در لباس روحانیت باشد یا هر لباس دیگر. آن‌چه که مهم است جنس این لباس است که باید از جنس خدمت بی‌منت باشد.
وقتی روزگار روی سخت و خشن خود را با سیل، زلزله و… نشان می‌دهد، اهالی جهاد دل‌شان آوار می‌شود؛ در تمام جان‌شان سیل راه می‌افتد و راهی می‌شوند. باید مرد روز های سخت باشی و حضور به موقع به هم رسانی. همدلی ات لقلقۀ زبان نباشد و پای کار باشی. آواربرداری و لایه‌روبی کنی؛ بیل و کلنگ به دست بگیری و آجر آجر بسازی تا ایران ساخته شود. باید در زمین انقلاب رشد کنی و درخت جهاد سازندگی بر زندگی مردم رنج دیده و محروم سایه بیندازد.
با تمام جان
طلبه های جهادگر از روزی که انقلاب پیروز شد تا حالا که چهل و سه سال از پیروزی اش می‌گذرد؛ با تمام جان پای آرمان های انقلاب اسلامی ایستاده‌اند؛ طلبه‌هایی مثل حجت‌الاسلام محمد توکلی که روحانی روستای سربند بروجرد بود و با فعالیت های جهادی اش محرومیت زدایی می کرد؛ تا اینکه در سال 1360 به دست منافقین به شهادت رسید. اولین سالروز شهادت سه طلبۀ جهادی، شهید «محمد اصلانی» و همراهانش که به دست ایادی تکفیری به شهادت رسیدند، هم به حال و هوای فروردین ماه امسال گره خورده است.
حرف آخر
نسیم مهربانی و برادری بین جهادگران طلبه و مردمی که شاید در بعضی عقاید با آن‌ها هم‌فکر نباشند، می‌وزد. این نسیم هنگامی که وزیدن می‌گیرد، دل‌ها را به هم نزدیک و نزدیک‌تر میکند و جهادگران را می‌کشاند به مناطق محروم؛ در هر نقطه ای از کشور و تحت هر شرایطی، خواه در زمستان استخوان سوز یا در تابستانی گرم و طاقت فرسا. پایشان را می‌کشاند به بیمارستان و خدمت به بیماران کرونایی، تغسیل و تدفین اموات، به فعالیت جهادی در بیست هزار مدرسه در قالب طرحی به نام امین؛ برای تربیت نسلی شکوفا و معتقد با هویت ایرانی و اسلامی. خوب که نگاه کنیم می توان آن‌ها را رهروان حقیقی مولای شان دانست و از مهربانی و ایثارشان تقدیر کرد.
