آداب خوابیدن پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله
بستر حضرت، یک عبا بود که به هر جا نقل مکان می‌کردند آن را دولا کرده زیر آن حضرت می‌انداختند. متکایش پوستی پر شده از لیف خرما.
شبی همان عبا را دو لا کرده، زیر آن حضرت انداختند، چون صبح شد، فرمودند این بستر دیشب مرا از نماز شب بازداشت از آن پس دستور دادند تا زیراندازش را یک لایه بیندازند.
زیرانداز دیگری نیز، از پوست داشت که از لیف خرما پر شده بود. گاه روی حصیر می‌خوابیدند بدون آنکه زیرانداز دیگری، زیر او باشد. در هنگام وفات، بسترش از پارچه‌های کهنه وادی‌القری، بود که از پشم و کرک پر شده بود؛ گفته شده طول آن حدود دو ذراع و عرض آن یک ذراع و یک وجب بود.
اعمال و اذکار هنگام خواب
بستر خواب، برایشان چندان اهمیت نداشت اگر چیزی پهن می‌کردند برآن می‌خوابیدند و گرنه بر زمین می‌خوابیدند؛ ایشان از خوابیدن بر روی زمین غیر سفت، منع می‌فرمود. حضرت را همیشه عادت بر این بود که قبل عشاء، نمی‌خوابیدند؛ هر گاه می‌خواستند بخوابند وضو می‌گرفتند.
سپس به جانب راست دراز کشیده، دستشان را زیرگونه راستشان گذاشته می‌فرمودند: «اللهم باسمک احیی و باسمک اموت.»
دعاهای بسیار دیگری نیز از حضرت نقل شده که به وقت خواب، قرائت می‌فرمودند؛ سنن نویسان به بسیاری از این دعاها در کتب‌شان اشاره کرده‌اند. نمی‌خوابیدند؛ مگر آنکه مسواک را زیر سر می‌نهادند و چون سر از خواب بر می‌داشتند، قبل از هر چیزی، مسواک می‌زدند.
در روایتی دیگر، آمده که حضرت قبل از خواب، آیة الکرسی می‌خواندند و سپس می‌فرمودند: «بسم الله آمنت بالله و کفرت بالطاغوت اللهم احفظنی فی منامی و فی یقظتی.»
و چون می‌خوابیدند بر پشت می‌خوابیدند، خرناس نمی‌کشید و در خواب، اگر از چیزی می‌هراسید و بیدار می‌شد می‌فرمود: «هو الله لا شریک له.»
چون از خواب بر می‌خاستند، می‌فرمودند: «الحمدلله الذی احیانی بعد ما اماتنی و الیه النشور.»
از امام باقر (علیه‌السّلام) نقل شده که فرمودند: «هیچ گاه حضرت از خواب بیدار نمی‌شد؛ مگر آنکه بر زمین می‌افتاد و در برابر خداوند سجده می‌افتاد.»
