شب بیست و یکم یا بیست و سوم ماه مبارک رمضان، در حرم حضرت رقیه علیهاسلام که در حال خواندن دعا و روضه بودم، یکی از خادمان به نام آقای «میری» آمد و به من گفت: «پیرمرد آمده است»؛ پیرمرد، اسم رمزی حاج قاسم بود.
من تصورم این بود که حاج قاسم آمده و در جمعیت نشسته است؛ اما بعد از پایان مراسم که همه رفتند و خادمان درهای حرم را بستند، به اتاقی در طبقه بالای حرم رفتم که برای سحری آماده شوم، در آنجا آقای میری گفت: «حاج قاسم گفته است که بیا پایین». من هم خوشحال شدم و سریع دوباره به حرم برگشتم و از کنار ضریح رد شدم و به اتاق مسئول خدام رفتم. در آنجا با حاج قاسم، با آن تواضع و صفایی که داشت، احوال پرسی کردم تا اینکه گفت: «حاج صادق! مراسم امشب به من نچسبید»، گفتم: «مگر در مجلس نبودید»، حاج قاسم گفت: «نه، در حقیقت نیامدم؛ همین جا نشسته بودم.
اگر می شود، چند دقیقه در حد یک روضه هم که شده، بخوانید» . بعدا فهمیدم که به دلیل مسائل امنیتی، نتوانسته بود به مجلس بیاید. دونفری آمدیم بیرون و نشستیم کنار ضریح حضرت رقیه. هیچ کس هم در حرم نبود. البته یک نفری هم داشت با موبایل فیلم می گرفت که گویا شهید «پورجعفری» بود و آقای میری هم داشت سحری آماده می کرد.
حاج قاسم نشست و سر خود را گذاشت روی ضریح و من هم به فاصله یک متری وی، شروع کردم به خواندن زیارت عاشورا؛ چون تا آنجا که میدانم و یادم هست، حاج قاسم همیشه بعد از نمازها، اصولا زیارت عاشورا را می خواند. با اینکه خسته بودم، بعد از زیارت عاشورا، دوباره قرآن به سر گرفتن را هم خواندم و طبق روال، وقتی به «الهی به علی» رسیدم، روضه ای خواندم و دعا را ادامه دادم.
نکته اصلی این است که وقتی من می خواندم، آن قدر حاج قاسم گریه می کرد و حال خوشی داشت که من به آن کسی که داشت فیلم می گرفت، یکی، دو بار اشاره کردم «ادامه بدهم؟»، گفت: «ادامه بده». معلوم بود که به این حال حاج قاسم عادت داشت. خلاصه تا آخردعا را خواندم و کمی صبر کردم تا از گریه هایش کمی کم شود. بعد از آن، آمد که تشکر کند؛ چون اصولا به مداحان اهل بیت علیهم السلام بسیار احترام می گذاشت. آن شب با هم رفتیم به طبقه بالای حرم وسحری را با هم خوردیم. در این فاصله، چند بار به من گفت که اگر شهید شدم، یادت باشد که برای من بخوانی.
